VAJITUS!!!

Kendime soru: Buraya gerçekten gitmek istiyor muyum?

Kalevala'dan Saari Adası'nın şımarık bakiresi Kylikki der ki:

Altununuz boşa gider

Paranızı savurmayın

Estonya'ya kim gider?

Adalarda kürek çekmem,

Estonya balığını sevmem,

Sulu çorbasını yemem!

İngri'ye giden kim,

Fakir, çorak bir toprak;

Açlığın olduğu yer,

Çırasız, meşalesiz;

Suyu kıt, arpası kıt,

Buğday ekmeği bulunmaz,

Çavdarı da değersiz.

tahminen yaklaşık 3000 yıl önce Finlilerin tasvir ettiği şekliyle Estonya:

Communications with God

God sifts through the waste of society,

separating the wheat from the chaff,

moving along from one dumpster to the next,

pulling out slabs of salmon steak from one behind a restaurant

and an alluminium cage with a fluff of woodshavings

on the bottom of it from another beside an apartment complex.

Later, he will toss chunks of salmon to a mob of cats

and find, buried beneath the shavings in the cage,

the barely breathing body of a pink and white furry mass.

He will place his finger behind its neck and press softly,

and the mouse will shiver slightly and open its mouth.

Then God will dip honey from a jar with a spoon,

take a dab on his fingertip, and smear it across the mouth

and the long, protruding teeth of the dying mouse.

Then he will take a drop of water on his finger

and put it into the mouth, mixing honey with water.

He will feel the belly of the mouse, and the

lift the body up to his mouth. He will

blow gently into the mouth of the mouse his own breath.

But the mouse no longer stir. God says

that the spirit of the mouse has already left,

though it may yet decide to return,

and that maybe it's for the best,

because the mouse was suffering here in this life.

He returns the body of the mouse to the shavings in the cage,

and tells me that he had a friend once named Mel

who had been in a terrible car accident,

and after much suffering for a long time,

finally died. I say that's sad. He

says no, not really, because his friend was

possibly reborn into another body on the very day

he died, and is better off now, new and fresh, ready

to begin his next life. The next day,

when God comes inside the house to take a bath,

he brings with him a telephone he found that morning.

He says some college kids threw away several of them.

He says you can sell them back to Bell sometimes

if they're still in good condition. As he bathes,

I plug it in and listen to the dead sounds

coming through the line, into the phone God has found.

When God has finished with his bath, he goes back outside

to the garage, where his little black dog is tied,

and begins a low and calm conversation with the dog,

telling him he's going to have to rearrange some things here.

He lights a Gauloise and sets to work in the garage,

moving about junk and propping up an old mattress

he's set in the doorway, in front of his bed on the ground.

For winter's coming on, it's already November, and God

knows even he needs protection from the stiff north wind.

Besides, he knows too there are small aircraft around,

and a certain Cessna that follows him. They're

watching him even now. He knows. He's God.

But it doesn't matter because the process has already begun.

He's been to New Mexico and seen, in Carlsbad Caverns,

bodies that, after many centuries, have arisen from stone there.

The government, of course, is keeping this under wraps.

There's another thing too he's noticed and hets us in on.

The plants have changed in the last week or so,

and the earth has finally regained its soul.

Then he decides to tell us who he is, if we haven't yet guessed,

even though he knows, he says, that because of this

he may lose his temporary shelter inside our garage.

He is who he says he is, he says, and is absolutely

not a paranoid schizophrenic. He knows he

is one with God in The Light Of Creation, and is himself

the light of creation that we see and feel when we

ourselves have come near to God in His blessedness on the earth.

And how will we respond to that? Well,

first we will rub linseed oil into the dry, diseased skin

of our dog, who has lost most of his hair this summer.

And we will do this because God, who loves dogs, has,

in his infinite wisdom and authority, suggested it,

and told us that it would restore to him his natural lustrous coat

and also interfere with the breeding cycle of the fleas

which are now feeding and laying their eggs on him.

We will take this word for it. He's God. He knows.

And we will allow him to remain and to sleep

in our garage for another few days, while this weather holds.

Because, even to God, the world is now cold.

And, if we can understand nothing else he tells us, almost,

we do, at least, know this.

Mel Kenne

Statement by Chief Smohalla of the Nez Percé Indians

My young men shall never work. Men who work cannot dream & wisdom comes in dreams.

You ask me to plow the ground. Shall I take a knife and tear my mother's breast? Then when I die she will not take me to

her bosom to rest.

You ask me to dig for stone. Shall I dig under her skin for bones? Then when I die I cannot enter her body to be born again.

You ask me to cut grass and make hay a

nd sell it and be rich like white men. But how dare I cut my mother's hair?

It is a bad law and my people cannot obey it. I want my people to stay with me here. All the dead men will come to life again. We must wait here in the house of our fathers and be ready to meet them in the

body of our mother.

A Gaimanian genesis story by the Uitoto Indians

I

In the beginning the word gave origin to the father.

II

A phantasm, nothing else existed in the beginning: the Father touched an illusion, he grasped something mysterious. Nothing existed. Through

the agency of a dream our Father Nai-mu-ena kept the mirage to his body & he pondered long & thought deeply.

Nothing existed, not even a stick to support the vision: our Father attached the illusion to the thread of a dream & kept it by the aid of his breath. He sounded to reach the bottom of appearance, but there was nothing. Nothing existed.

Then the Father again investigated the bottom of the mystery. He tied the empty illusion to the dream thread & pressed the magical substance upon it. Then by the aid of his dream he held it like a wisp of raw cotton.

Then he seized the mirage bottom & stamped upon it repeatedly, sitting down at last on his dreamed earth.

The earth-phantasm was his now, & he spat out saliva repeatedly so that the forests might grow. Then he lay down on his earth & covered it with the roof of heaven. As he was the owner of the earth he placed above it the blue & the white sky.

Thereupon Rafu-ema, the-man-who-has-the-narratives, sitting at the base of the skyi pondered, & he created this story so that we might listen to it here upon earth.

(Colombia: Uitoto Indians)

Gassire'nin Luth'u I

Dört kere Wagadu bütün görkemiyle durdu. Dört kere Wagadu kayboldu ve insan gözüne görünmez oldu: bir kere kibirden, bir kere yalandan, bir kere açgözlülükten ve bir kere de çatışmadan. Dört kere Wagadu adını değiştirdi. Önce ona Dierra denirdi, sonra Agada, sonra Ganna, sonra Silla. Dört kere yüzünü döndü. Bir kere kuzeye, bir kere batıya, bir kere doğuya ve bir kere de güneye. Bunlar Wagadu'nun gücünü aldığı yönler, öyle bir güç ki taştan, tahtadan ya da topraktan yapılmış olsa da, insanların zihinlerinde bir gölge ve çocuklarının kalbinde bir özlem olarak var olsa da her zorluğa dayanır. Çünkü gerçekten de, Wagadu taştan değildir, tahtadan değildir ve topraktan değildir. Wagadu insanların kalbinde yaşayan güçtür ve bazen gözlere görünür çünkü gözler onu görür ve kulaklar kılıçların çarpışmasını ve kalkanların uğultusunu duyar. Ancak bazen de görünmezdir, çünkü insanların boyun eğmezliği onu yorar ve böylece uyur. Uyku Wagadu'ya ilk seferinde kibirden geldi, ikincisinde yalandan, üçüncüsünde açgözlülükten ve dördüncüsünde çatışmadan. Şayet Wagadu dördüncü bir kere ortaya çıkarsa eğer insanların zihninde o kadar şiddetli yaşayacak ki bir daha asla kayıp olmayacak. O kadar şiddetli yaşayacak ki kibir, yalan, açgözlülük ve çatışma bir daha asla ona zarar veremeyecek.

Hoooh! Dierra, Agada, Ganna, Silla! Hoooh! Fasa!

İnsanların suçları ne zaman Wagadu'nun yok olmasını sağladıysa Wagadu yeni bir güzellik kazanmış ve tekrar belirdiğindeki görkemini daha da olağanüstü yapmıştır. Kibir, bugün Sudan'daki bütün milletlerin taklit edip değer verdiği bir şarkı kazandırmıştır. Yalan, bir altın ve inci yağmuru getirmiştir. Açgözlülük, bugün hala Burdamalıların kullandığı şekilde ve o zamanlar Wagadu'da kadın işi olan yazıyı getirmiştir. Çatışma, güneyin yağmurları ve Sahra'nın kayaları kadar dayanıklı olacak beşinci Wagadu'nun ortaya çıkmasını sağlayacak, çünkü her erkeğin kalbinde ve her kadının rahminde bir Wagadu yaşar.

Hoooh! Dierra, Agada, Ganna, Silla! Hoooh! Fasa!

(Soninke: Afrika)

Tesadüfen tekrar Stephen Crane

Daha önce postladığım şairden bir şiir daha. Orjinal dilinde, aşağı yukarı şöyle bişi:

From War Is Kind

I

Do not weep, maiden, for war is kind.

Because your lover threw wild hands toward the sky

Do not weep.

War is kind.

Hoarse, booming drums of the regiment

Little souls who thirst for fight,

These men were born to drill and die

The unexplained glory flies above them

Great is the battle-god, great, and his kingdom-

A field where a thousand corpses lie.

Do not weep, babe, for war is kind

Because your father trumbled in the yellow trenches,

Raged at his breast, gulped and died

Do not weep.

War is kind.

Swift, blazing flag of the regiment

Eagle with crest of red and gold,

These men were born to drill and die

Point for them the virtue of slaughter

Make plain to them the excellence of killing

And a field where a thousand corpses lie.

Mother whose heart hung humble as a button

On the bright splendid shroud of your son,

Do not weep.

War is kind.

Stephen Crane

Galiba sevdim bu adamı. Bir hikayesinde de şöyle sayıklar:

If I am going to be drowned - if I am going to be drowned - if I am going to be drowned, why, in the name of the seven mad gods who rule the sea, was I allowed to come thus far and contemplate sand and trees? Was I brought here merely to have my nose dragged away as I was about to nibble the sacred cheese of life?

The Open Boat

A man said to the universe: 

"Sir I exist!" 

"However," replied the universe, 

"The fact has not created in me A sense of obligation."  

Stephen Crane
   

Art is MADNESS - it's like a contagious disease!

For a poet is an airy thing, winged and holy, and he is not able to make poetry until he becomes inspired and goes out of his mind and his intellect is no longer with him. As long as a human being has his intellect in his possession he will always lack the power to make poetry or sing prophecy.

Plato - ION

Truly, he IS god...

So each day would be new
I build you to sleep
that´s the idea of dying but
you´ll just have to see
You can do what you want or so you think
But til you stop all your thoughts
you are ties to your surroundings
When the fog spreads out
in the rainy season
It comes from my insides
When the thunderous lightning strikes down
you´re seeing your real I
People
You blaspheme my name
But still I love you
Still I love you
I love you just the same
I hear all your prayers
because I´m each one of you
Creations not something I did
it´s something that I do
The reason for the bad is
so there'd be such thing as good
Oh I´d do anything for you
You all know I would
Be for me Be for me Be for me
Before me Before me Before me
You know that I try to repair and repay
As life goes by a thousand times
It gets a little better
All is belief, All is belief, All is belief, All is belief

John Frusciante - "God" -The Empyrean

An Oath

I sharpen my sword

Facing the hills bright with campfires

That shadow the starry night.

A song rises, promises

To reach out to the sun, to the lands beyond the mountains

and of building Houses of unseen magnificence,

with towers erect, and walls thick with pride.

Madness is an avalanche of rubies:

Disdain for power, kill for land.

I sharpen my sword.

Not for me are the glorious songs,

Not for me are the promises of a better tomorrow.

Blood shall be shed.

I sharpen my sword to kill my brother.

Invitation

If you are a dreamer, come in.
If you are a dreamer, a wisher, a liar,
A hope-er, a pray-er, a magic bean buyer . . .
If you're a pretender, come sit by my fire,
For we have some flax golden tales to spin.
Come in!
Come in!

by Shel Silverstein

Günün lafı

Being a writer of fiction isn't like being a compulsive liar, honestly. It takes craft and care, and it's much easier not to do it.

-Neil Gaiman


Ayrıca; gecikmiş bir 1 Nisan haberi

Fiction World Rocked as Woman Claims No Sexual Attraction to Neil Gaiman

Yaşlı Kadın Şarkı Söyler

Bir eriktim.
Çekirdekli,
kurutulmuş
erik oldum,
kuru erik.
Ye beni, ye!
Çekirdeğim
yere düşsün,
ağaç olsun,
erik dolsun.

"Hep Yuvaya Dönmek"ten. by UrsulaKLeGuin.

Gecikmiş bir post

TWO YEARS HE WALKS THE EARTH. NO PHONE, NO POOL, NO PETS, NO CIGARETTES. ULTIMATEFREEDOM. AN EXTREMIST. AN AESTHETİC VOYAGER WHOSE HOME IS THE ROAD. ESCAPED FROM ATLANTA. THOU SHALT NOT RETURN, 'CAUSE "THE WEST IS THE BEST." AND NOW AFTER TWO RAMBLONG YEARS COMES THE FINAL AND GREATEST ADVENTURE. THE CLIMACTIC BATTLE TO KILL THE FALSE BEING WITHIN AND VICTORIOUSLY CONCLUDE THE SPIRITUAL REVOLUTION. TEN DAYS AND TEN NIGHTS OF FREIGHT TRAINS AND HITCHHIKING BRING HIM TO THE GREAT WHITE NORTH. NO LONGER TO BE POISONED BY CIVILIZATION HE FLEES, AND WALKS ALONE UPON THE LAND TO BECOME LOST IN THE WILD.

ALEXANDER SUPERTAMP
MAY 1992

Tanrı gitmişti. Kaybolmuş, ölmüş ya da asla var olmamış gibi… İnsanlar kararsız, şaşkındı; aydınlık bir yolda birden biri ışıkları kapamış gibi, nereye gideceklerini bilemeden el yordamıyla ilerlemeye başladılar. Elektrikler kesilmişti. Sanki biri üzerlerinden giysilerini almıştı. Giysilerin orada olduğunun insanlar çok farkında değildir, ama yoklukları inanılmaz dikkat çekicidir. Daha önce Tanrı’nın varlığını fark etmeyenler bile çırılçıplak ortada kalınca yokluğunu fark etti.

Evlerden sessizlik ve değişim dalgalarının kokusu yükseldi. Kiliseler, sinagoglar ve camiler kapılarına ‘kapalıyız’ tabelaları astı, nazar duaları ve haçlar duvarlardan indirildi. Hıçkırıklar yükseldi, nereye sığınacaklarını bilemeyen insanların hayret dolu iniltilerine karıştı. Budistler omuz silkip Tanrı’nın daha yüksek bir biçime bürünerek yeniden doğmasını beklemeye başladılar.

Hükümetler milli güvenliği korumak için önlemler aldı; yatırımcılar hızla telefonlara uzanıp bankalara talimatlar yağdırdı. Çalışanlar yas ilan edip o gün işlerine gitmediler; işsizler evde oturmaya devam ettiler. Fakirler bundan sonra kime yakınıp kimlerden yardım isteyeceklerini bilemediler. Çocukların kafası karıştı; bazıları Noel’de istedikleri kırmızı bisikleti alamayacakları için ağladı, diğer çocuklar periler Tanrı sayılmadıkları için sevindiler ve dökülen dişlerini yastıklarının altına bırakmaya devam ettiler. Daha küçükleri omuz silkip oyunlarına devam ettiler; yetişkinler bir karar verseydi, Tanrı var mıydı yok muydu? Daha da küçükleri yokluğu fark etmediler bile, ayak parmaklarını yemeye çalışmaya devam ettiler.

Günahkârlar onları cehenneme mahkûm edecek kimsenin kalmamasına sevindiler. Hayırseverler yaptığı iyiliklerinin kendilerine getirilerinin olmayacağı için hayal kırıklığına uğradılar. Ayyaşlara içmek için sebep çıktı, ama Tanrı olsa da olmasa da onların hep bir bahaneleri olurdu zaten. Teistler nihilistlere 100’lük birer banknot uzattı. Hayalperestler dua etti, oportünistler çağın yeni ilahi kitabı üzerinde çalışmaya başladı. Ve tüm dinsizler, kâfirler ve küfürbazlar, kocaman kirli bir cam fanus olan bu diğer dünyanın içinde pörtlek gözleri ve hayretle açılmış ağızlarıyla dolanan balıkları ifadesizce kendi evlerinden seyrettiler.

Gobi Todic hakkındaki gerçek

1924'te Peter von Oldenburgs ve karısı Olga Ratkova-Rognova'nın çocuğu olarak Boris adı altında Leningrad'da dünyaya gelen Gobi Todic adındaki gizemi önemini perdelemiş devrim kahramanı hakkında türlü yalanlar, iftiralar ve dedikodular dünyaya salınmaya devam ediyor. Biz nefes aldıkça Orta Çağ'da Londra'daki haftalık veba salgınları gibi yayılmaya devam eden Gobi Todic çılgınlığı, Kutsal Google'ın geri kalanında olduğu gibi bu blogu da mikroplarıyla yiyip tüketmeye başladı.
Peki ama kimdir bu Gobi Todic? Ya da daha da önemlisi, ne yapmıştır ki hepimizi tütün müptelalığı gibi ele geçirmiş, tüm organlarımıza işleyerek bizi yavaş yavaş öldürmeye başlamıştır?
1939 yılında NKVD adına meksika sınırında halka yaptığı hizmet mi, 1943 yılında Birleşik Devletler Ordusu'nu içten ele geçirip adım adım parçalaması mı, yoksa 1945 ve 1955 yılları arasında Vatikan'a sızıp devrimci küfürbazları cezalarından kurtarıp onları tekrar devrime katmak mı onu bir kahraman yapmıştır? Bütün bu çok önemli görevlerle ilgili belgelere ve detaylara ne olmuştur? Gerçekten de 1984 yılında Sosyal Güvenlik Bakanlığı tarafından gizlice ülkeden çıkarılıp Demokratik Alman Cumhuriyeti'ne gönderilerek Berlin'de sahte bir isimle Yahudilerin arasına gömülürken bütün bu kahramanlıklar da onunla birlikte mi ölmüştür?
Heyhat! Gerçeği asla bilemeyeceğiz.
Bugün bile Gobi Todic bizim için bir sırdır. Kimileri varlığını bile yalanlamaktadır. Bu şüphesiz üstün devrim kahramanı hakkında bildiğimiz ve elimize yeni geçen kesin tek bir doğru bilgi vardır, o da Gobi Todic'in 27 Kasım 2008 tarihinde kesin olarak
geri döndüğüdür!

He cries
tears of ink
They drip on me
I’m blackening
As I’m drifting
and floating
and falling
into sleep.